به نقل از «اقتصاد آنلاین»

اختلال وسواس مو کندن در نوجوانان را جدی بگیرید + درمان

تاریخ انتشار: ۲۶ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۳۰۰۳۵

اختلال وسواس کندن مو چیست؟   علائم اختلال وسواس کندن مو سابقه خانوادگی شرایط همزمانی بچه های جوان نوجوانان و بزرگسالان درمان اختلال وسواس کندن مو روان درمانی دارودرمانی جمع بندی

به گزارش اقتصاد آنلاین؛ افراد مبتلا به وسواس کندن مو تمایلی قوی و کنترل‌ناپذیر برای کندن موهای خود دارند. در موارد حاد، اختلال کندن موی وسواسی ممکن است باعث بروز نشانه‌های جسمی و روانی شدید در بیماران شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اختلال وسواس کندن مو چیست؟

اختلال وسواس کندن مو یا تریکوتیلومانیا (TTM)، همچنین به عنوان اختلال کشیدن مو شناخته می شود. بیماری است که در آن فرد مبتلا موهای خود را به طور مکرر می کشد و این موضوع می تواند به از دست رفتن مقدار قابل توجهی از موها منجر شود.

افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا موهای سر و همچنین مژه ها، ابروها و یا موهای دیگر قسمت های بدن مانند نواحی زیر بغل، چانه، سینه یا ساق پا را می کشند. آن ها ممکن است عمدا یا ناخودآگاه موهایشان را بیرون بیاورند.

تریکوتیلومانیا در جدیدترین راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-۵) به عنوان یک اختلال وسواس فکری عملی طبقه بندی می شود.

در این زمینه بخوانید؛

چرا خودزنی در نوجوانان رواج دارد؟ + پیشگیری و درمان

علت ریزش مو در دوران نوجوانی چیست؟ + درمان

سن تنها ماندن کودک در خانه کی هست؟

 

علائم اختلال وسواس کندن مو

بر اساس بنیاد TLC برای رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن، تریکوتیلومانیا می تواند برای مدتی باشد و بعد از بین برود، برای چند روز یا حتی ماه ها قبل از بروز مجدد متوقف شود. رفتار کشیدن مو حتی به ندرت گزارش شده است که هنگام خواب اتفاق بیفتد.

در حالی که تریکوتیلومانیا بسته به فرد می تواند متفاوت ظاهر شود، اما به طور کلی دارای پنج ویژگی متمایز است:

بیرون کشیدن مکرر از موهای خود منجر به ریزش قابل توجه مو می شود

یک احساس فزاینده از تنش بلافاصله قبل از بیرون کشیدن مو یا تلاش برای مقاومت در برابر رفتار

لذت، رضایت یا تسکین در هنگام کشیدن مو

این اختلال توسط اختلال روانی دیگری بهتر تشخیص داده نمی شود و به دلیل یک بیماری پزشکی عمومی مانند آلوپسی آرتا نیست.

این اختلال باعث پریشانی یا اختلال بالینی قابل توجه در فعالیت های اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم عملکرد می شود.

در حالی که هیچ کس به طور قطعی نمی داند چه عواملی باعث ایجاد تریکوتیلومانیا می شود، تصور می شود که نیروهای بیولوژیکی و همچنین مولفه های رفتاری، یادگیری و روانشناختی در این امر نقش دارند.

اختلال وسواس کندن مو یک بیماری نسبتاً نادر است که ۱٪ تا ۲٪ از جمعیت را درگیر می کند. تریکوتیلومانیا می تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد. با این حال، به نظر می رسد که در میان کودکان و نوجوانان بسیار بیشتر از بزرگسالان است. تقریباً ۹۰ درصد بزرگسالان مبتلا به این بیماری زن هستند.

سابقه خانوادگی

داشتن یک عضو خانواده یا یکی از بستگان مبتلا به تریکوتیلومانیا خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد. که نشان می دهد ممکن است یک جز وراثتی در این بیماری وجود داشته باشد. یک مطالعه دوقلویی تخمین وراثت پذیری ۲/۷۶ درصد را نشان داد که نشان می دهد ژنتیک نقش بسزایی دارد.

شرایط همزمانی

تریکوتیلومانیا اغلب با سایر اختلالات روانپزشکی همراه است، از جمله:

اختلالات افسردگی

دفع (اختلال در برداشتن پوست)

سندرم تورت

سایر اختلالات وسواس فکری عملی

تشخیص اختلال وسواس کندن مو

از آنجا که اختلال وسواس کندن مو می تواند به سایر بیماری های پزشکی مرتبط با ریزش مو مانند آلوپسی آره آتا شباهت داشته باشد، تشخیص تریکوتیلومانیا اغلب نیاز به ارزیابی پوست و روان دارد. تشخیص ممکن است پیچیده باشد زیرا آلوپسی آره آتا خود گاهی اوقات می تواند باعث ایجاد تریکوتیلومانیا شود.

در بزرگسالان، عدم تمایل فرد به افشای رفتار کشیدن موهای او، ممکن است در تشخیص تریکوتیلومانیا بیشتر با مشکل روبرو شود.

بچه های جوان

در کودکان بسیار کوچک، تریکوتیلومانیا با سایر عادات مانند مکیدن انگشت شست یا ناخن جویدن مقایسه شده است. کودکان کمتر از ۵ سال غالباً ندانسته موهایشان را بیرون می آورند. به همان روشی که مکیدن انگشت شست برای بیشتر کودکان خود به خود متوقف می شود. اکثریت کودکانی که از این سنین پایین شروع به کشیدن مو می کنند، خود به خود متوقف می شوند.

نوجوانان و بزرگسالان

تریکوتیلومانیا غالباً از سنین ۹ تا ۱۳ سالگی شروع می شود. جالب اینکه اکثر افراد (۷۰٪ تا ۹۰٪) مبتلا به تریکوتیلومانیا در این سن زن هستند. در بین افراد در این گروه سنی، تری کوتیلومانیا طبیعتاً مزمن است.

علاوه بر این، این افراد معمولاً دارای آیین های دهانی مرتبط با کشیدن مو هستند، مانند جویدن یا لیس زدن لب ها، یا حتی خوردن مو.

درمان اختلال وسواس کندن مو

درمان تریکوتیلومانیا اغلب برای کودکان بسیار کوچک غیرضروری است. زیرا آن ها معمولاً از آن رشد می کنند. با این حال، برای افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا در دوران نوجوانی، درمان ممکن است لازم باشد. به خصوص اگر این شک وجود داشته باشد که فرد موهای کشیده شده را نیز می بلعد، که می تواند انسداد خطرناکی در دستگاه گوارش ایجاد کند.

روان درمانی

تکنیک های رفتاری شناختی برخی از تأثیرات را در درمان این اختلال نشان داده اند. در میان این موارد، درمان عادت معکوس برجسته است که هدف آن کمک به افراد برای توسعه مهارت هایی برای کاهش رفتارهای مضر خود است، از جمله:

نظارت بر خود (آموزش آگاهی)

شناسایی عوامل محرک رفتار

اصلاح محیط برای کاهش احتمال رفتار کششی

شناسایی رفتار جایگزینی که با کشیدن مو ناسازگار است

دارودرمانی

در حال حاضر، شواهد محدودی وجود دارد که داروهایی مانند مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI) یا داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (TCA) به طور مداوم در درمان تریکوتیلومانیا موثر هستند. بنابراین FDA هیچ دارویی را برای درمان خاص بیماری تأیید نکرده است. با این حال، انواع مختلفی از داروها امتحان شده است. به خصوص اگر علائم خلقی، اضطرابی یا وسواسی وجود داشته باشد. این شامل:

آنافرانیل (کلومیپرامین)

دپاکوت (والپروات)

لیتوبید، اسکالیت (کربنات لیتیوم)

لوووکس (فلووکسامین)

پاکسیل (پاروکستین)

پروزاک (فلوکستین)

زولوفت (سرترالین)

نالترکسون

داروهای اعصاب

جمع بندی

اگرچه بهترین راه برای کنار آمدن با تریکوتیلومانیا به سن و شدت علائم شما بستگی دارد، اما شما یا فرزندتان چند استراتژی را برای آزمایش وجود دارد:

یک عادت سالم جایگزینی پیدا کنید. فشار دادن یک توپ استرس، دست زدن به اشیا با بافت یا نقاشی یا ایده های دیگری را از متخصص بهداشت خود بخواهید.

تکنیک های آرام سازی را تمرین کنید. با توجه به اینکه تریکوتیلومانیا اغلب با سایر بیماری های روانی همزیستی دارد. یادگیری و تمرین روشهای آرام سازی، از جمله تنفس عمیق، مراقبه ذهن آگاهی و آرامش تدریجی، مفید است.

نمودار درست کنید. هر روز که بدون کشیدن موهایتان بروید، یک برچسب یا علامت چک اضافه کنید و بعد از یک خط به خودتان جایزه دهید. نمودار را در اتاقی که تمایل دارید موهای خود را بیرون بیاورید، آویزان کنید.

به دنبال پشتیبانی باشید. صحبت با دیگران که می فهمند چه چیزی را پشت سر می گذارید همیشه مفید است.

منبع: moshavet

منبع: اقتصاد آنلاین

کلیدواژه: وسواس تربیت فرزند اخبار عمومی اختلال وسواس کندن مو موهای خود کشیدن مو

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۳۰۰۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اختلال ترس از فراموش شدن چیست؟

به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، بیشتر مردم امیدوارند که عزیزانشان از آنها به نیکی یاد کنند و طبیعی است که گهگاه نگران فراموش شدنشان باشند. اما برای برخی، ترس از فراموش شدن یا نادیده گرفته شدن را می توان به عنوان یک فوبیا در نظر گرفت.

بیشتر بخوانید: تله فوبیا یا اضطراب تلفن چیست؟

آتازاگورافوبیا ترس غیرعادی از به یاد ماندن است. همچنین می تواند شامل ترس از فراموش کردن کسی یا چیزی باشد. اگر ترس شما شامل فراموش شدن توسط یک فرد یا گروه اجتماعی خاص باشد، ممکن است بخشی از یک نوع فوبیای اجتماعی در نظر گرفته شود.

این مقاله به ویژگی‌های ترس از فراموشی و همچنین علل، علائم و گزینه‌های درمانی این فوبیا می‌پردازد.

تعریف ترس از فراموش شدن

آتازاگورافوبیا ترس شدید یا غیرمنطقی از فراموش شدن یا فراموش کردن کسی یا چیزی است؛ همچنین ممکن است شامل ترس از نادیده گرفته شدن یا جایگزین شدن باشد.

در برخی موارد، این وضعیت را می توان بخشی از فوبیای اجتماعی در نظر گرفت. تخمین زده می شود که ۱۵ میلیون آمریکایی با یک فوبیای اجتماعی زندگی می کنند. فوبیای اجتماعی زمانی است که ترس غیرمنطقی از قضاوت یا طرد شدن در یک موقعیت اجتماعی خاص دارید.

افراد مبتلا به آتازاگورافوبیا ممکن است اضطراب، استرس، یا وحشت ناتوان کننده ای را تجربه کنند که فقط به این فکر می کنند که فراموش می شوند. شما همچنین ممکن است علائم فیزیکی اضطراب مانند حالت تهوع، ضربان قلب سریع یا حتی یک حمله پانیک تمام عیار را هنگام مواجهه با ترس خود تجربه کنید.

ترس از فراموش شدن نیز ممکن است با نگرانی های خاص در مورد از دست دادن حافظه، مانند ترس از ابتلا به بیماری آلزایمر یا زوال عقل مرتبط باشد. این ترس ممکن است در حین مراقبت از فردی با این وضعیت ایجاد شود.

علائم آتازاگورافوبیا چیست؟

مانند بسیاری از فوبیاها، ترس از فراموشی می تواند با علائم روحی و جسمی همراه باشد. افراد مبتلا به آتازاگورافوبیا اگر واقعاً در یک موقعیت اجتماعی فراموش شوند یا نادیده گرفته شوند، یا زمانی که با فکر فراموش شدن یا فراموش کردن کسی یا چیزی مواجه شوند، ممکن است علائمی خاص را تجربه کنند.

علائم آتازاگورافوبیا ممکن است شامل موارد زیر باشد:

ترس و اضطراب بیمارگونه زمانی که نادیده گرفته می شوند یا فراموش می شوند یا درک می کنند که ممکن است فراموش شوند.

دلهره و اضطراب شدید فقط به فکر فراموش شدن

اضطراب شدیدی که با خطر واقعی فراموش شدن تناسب ندارد

تجربه احساس فاجعه یا عذاب قریب الوقوع در مواجهه با موقعیتی که نگرانی از دست دادن حافظه یا فراموش نشدن را برمی انگیزد.

حالت تهوع یا ناراحتی شکمی

مشکل در خوابیدن

اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی که در آن‌ها احتمال فراموشی یا نادیده گرفته شدن وجود دارد

درد ناشی از تنش در نواحی خاصی از بدن

وحشت زدگی

علل آتازاگورافوبیا چیست؟

فوبیا باعث واکنش استرس فرد می شود که به عنوان پاسخ جنگ یا گریز نیز شناخته می شود. دلایل متعددی وجود دارد که این پاسخ استرس ممکن است با ترس از فراموش شدن ایجاد شود، از جمله:

ژنتیک: ژن‌های خاصی که توسط والدین بیولوژیکی منتقل می‌شوند نقش مهمی در فوبیا و سایر اختلالات اضطرابی دارند.

تجربه یادگیری مشاهده شده: اگر یکی از والدین یا خواهر و برادر از همین موضوع می ترسد، ممکن است فرد یاد گرفته باشد که از فراموش شدن بترسد.

تجربه یادگیری مستقیم: سابقه تروما یا تجربه آسیب زا مانند فراموش شدن، پشت سر گذاشتن یا رها شدن یا از دست دادن والدین یا مراقب می تواند به ترس از فراموش شدن کمک کند.

تجربه یادگیری اطلاعاتی: قرار گرفتن در معرض افرادی که حافظه خود را از دست می دهند، مانند مراقبت از فرد مبتلا به زوال عقل یا آلزایمر، ممکن است منجر به ایجاد ترس از فراموشی شود.

آتازاگورافوبیا چگونه تشخیص داده می شود؟

برای تشخیص آتازاگورافوبیا، یک متخصص سلامت روان به ویرایش پنجم « راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی » (DSM-۵)، کتابچه راهنمای رسمی انجمن روان‌پزشکی آمریکا مراجعه می‌کند.

DSM-۵ آتازاگورافوبیا را به عنوان یک وضعیت سلامت روان نمی شناسد، اما این وضعیت ممکن است به عنوان یک فوبیا خاص واجد شرایط باشد.

این راهنما از معیارهای تشخیصی زیر برای تشخیص فوبیای خاص استفاده می کند:

ترس پایدار است و بیش از شش ماه ادامه دارد.

از ترس به طور فعال اجتناب می شود و تقریباً همیشه باعث اضطراب فوری می شود.

ترس با خطر واقعی موقعیت تناسبی ندارد.

ترس باعث اختلال قابل توجهی در زمینه های اساسی عملکرد، از جمله عملکرد اجتماعی و شغلی می شود.

آتازاگورافوبیا چگونه درمان می شود؟

گزینه های درمانی مختلفی وجود دارد که می تواند به بیمارانی که فوبیا دارند کمک کند. یک متخصص مراقبت های روان یک برنامه درمانی بر اساس علائمی که ارائه می دهید ایجاد می کند.

برخی از گزینه های درمانی مورد استفاده برای رفع ترس از فراموشی ممکن است عبارتند از:

درمان شناختی رفتاری (CBT): این یک نوع گفتگو درمانی است که شامل تغییر افکار و رفتارهای فرد می شود. این به افراد کمک می کند تا یاد بگیرند که الگوهای تفکر ناسازگار (مشکل ساز) و رفتارهای مرتبط با فوبیای خاص خود را بهتر شناسایی و تغییر دهند. CBT یک درمان خط اول برای اختلالات اضطرابی در نظر گرفته می شود.

مواجهه درمانی: این درمان برای سال ها درمان اولیه برای فوبیا بوده است. به طور کلی شامل قرار دادن تدریجی یک فرد در معرض فوبیا به روشی ایمن برای کاهش اجتناب و کاهش ترس در طول زمان است.

میانجیگری ذهن آگاهی: این یک نوع تمرین مراقبه است که بر حضور کامل در لحظه فعلی تمرکز دارد. می تواند به شما در مدیریت سطوح اضطراب و ترس کمک کند.

دارو: گاهی اوقات از داروها برای کاهش علائم اضطراب که بخشی از فوبیا هستند، یا اگر همزمان علائم افسردگی یا یک اختلال اضطرابی اضافی وجود داشته باشد، استفاده می شود. داروها ممکن است شامل داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی باشند.

خلاصه

ترس از فراموش شدن را آتازاگورافوبیا می نامند؛ وقتی فردی به این وضعیت مبتلا می شود، ترس شدیدی از فراموش شدن یا به یاد نیاوردن کسی یا چیزی وجود دارد. گزینه های درمانی مانند تکنیک های ذهن آگاهی، درمان شناختی رفتاری و دارو وجود دارد. کار با یک متخصص مراقبت های روان دارای مجوز می تواند به شما در مدیریت این وضعیت کمک کند.

منبع: سلامت نیوز

انتهای پیام/

کد خبر: 1228756 برچسب‌ها روان شناسی